"కన్నీటి గోదారి"

ముందు నీమీద ప్రేమే మొదలైందో
కవిత్వమే తొలుత ఉదయించిందో
నేను కవినయ్యానంటే కారణం నువ్వే
నా ప్రతికవితకూ ఆభరణం నువ్వే
నీ పాదాలు సైతం కందకూడదని
ఏకంగా నా ఎదనే పరిచానే.,
నీ చరణమంజీరమై నిన్నల్లుకున్నానే

మనం తిరుగాడిన ఇసుకతిన్నెలు
మనం కలలసౌధం నిర్మించుకున్న గులకరాళ్ళు
వెరసి గోదారి వన్నెలు ఎన్నని ఎన్నెన్నని..

నేడు వెన్నెల కూడ వెలవెలబోతోంది
మన జంటని కనక
ఏరు సైతం ఆచూకి తీస్తోంది
మన జాడ తెలవక
గలగలరావాలు సైతం
సంగీతం పలకడం మాని మౌనులైనాయి

ఏంచేయను విధిఆడిన వింతనాటకంలో
మనం చెరోవైపు విసిరివేయబడ్డాం
ఎలా చెప్పను దురదృష్టం నాకంటే
ఒక అడుగు ముందుగానే ఉంటోందని

ఇలా కవనంలో వ్యక్తపర్చడం మినహా
ఎదురుపడ్డా పలకరించలేని దుస్థితి
నన్నర్థం చేసుకొనే ఏకైక నేస్తం
నువ్వు మినహా ఎవరు ప్రియతమా..!